Stone Town

We hebben weer een taxi geboekt die ons om acht uur naar Stone Town brengt, een oude wijk in Zanzibar-stad. Er gaat een gids mee. Ik snap er niks van, maar zo een prive toch is nog goedkoper dan eenzelfde reguliere excursie die je hier kunt boeken. Er zijn hele nauwe straatjes, soms maar een meter breed. De gids leidt ons over allerlei markten. Je kijkt toch echt je ogen uit op de vismarkt, vleesmarkt, kruidenmarkt, groentenmarkt etc. We bezoeken de slavenmarkt. En ineens realiseer ik mij dat dit het Stone Town is dat ik ooit in mijn scriptie over de transatlantische slavenhandel heb beschreven. Er is een soort soort gewelf waar 50 mannen in 1 ruimte moesten verblijven. In het midden een geul die bij vloed onderliep en als riool werd gebruikt. Twee tapse raampjes van zeker 8 cm breed en 30 cm hoog. Voor ons vijven was de ruimte al te klein en na 1 minuut ging ik van benauwdheid en warmte bijna onderuit. Ongelofelijk wat de mensen in de loop der tijd elkaar hebben aangedaan! Er is een monument, dat eenvoudig is, maar toch heel indrukwekkend.

We bezoeken twee keer een Anglicaanse kerk, waar diensten bezig zijn. Voor de ingang werden we met metaaldetectoren gecontroleerd omdat naar zeggen van de meneer daar de islam een agressief geloof zou zijn. De kerk zit volgestampt met mensen en zelfs achterin bij de deur wordt intens meegebeden. Ik voel mij opgelaten als toerist met mijn grote camera en ga gauw weg.

Ik vind het altijd erg leuk om praatjes te maken met de lokale bevolking. Zo ook met de chauffeurs en de gids. Zo kom ik er achter dat een leraar op een private school 9 dollar per maand verdient, niet genoeg om 1 van zijn kinderen naar de private school te laten gaan. Een private school kost 15000 shilling (ongeveer 6 dollar). Daar komen de kosten van het uniform nog bij. 90% van de bevolking is werkeloos. De rest werkt vooral in de visvangst en het toerisme. Het lijkt mij dat je met het toerisme het meeste kunt verdienen. Een tip van 5 dollar aan een taxichauffeur is eigenlijk voor lokaal begrip te veel, maar wij vinden het best weinig als zo een man uren voor je aan het rijden en wacht is.

Er is een sociaal vangnet , maar niet helemaal toereikend: medicijnen worden wel verstrekt, maar je krijg bijvoorbeeld de eerste 4 pillen gratis, de rest moet toch worden bijbetaald. Medische ingrepen worden wel betaald, maar de overheidsklinieken staan slecht bekend, er worden veel fouten gemaakt.

De gids doet vervolgens een gepassioneerd verhaal over de verkiezingen in maart. Ik heb niet alles begrepen. Je kunt hier met Engels goed terecht, maar over het algemeen is het taalgebruik toegespitst op de meest gebruikte toeristenwoordjes. De overige woorden kennen ze wel, maar worden moeizaam uitgesproken. In 1 van de nauwe straatjes wordt ik aangesproken door een soort van antieke hippie, die denk ik niet weet hoe een douche, een tandenborsten en een schoon t-shirt eruit zien. Hij fluistert aan aantal keren in mijn oor. Gatverdegadverdegadver… rot op! I broke his heart. Brrrrr. Griebeltjes, Helllup Fred loopt een eind verderop, bij moet nu echt even zijn rechten op zijn vrouw laten gelden en achter mij komen lopen. De hippiebejaarde vraagt vervolgens aan Fred:’ is she one of yours?’ Hij zingt nog steeds naar mij. Mocht je ooit naar Stone Town gaan, zorg dus dat je nooit alleen loopt!

We moeten een paar schoenen voor Marja kopen, want haar bergschoenen gingen op de heenreis in het vliegtuig een paar uur na elkaar allebei door midden. Het duurt best een flinke tijd voor de gids eindelijk door heeft dat ze geen slippers wil. Uiteindelijk voor 13 dollar een paar dichte schoenen gevonden. Die zullen straks wel achterblijven bij het laatste Safarikamp…

Terug in het resort na een verkoelende rit in de taxi moeten we e.e.a. bespreken voor de overtocht morgen naar Tanzania. Dit wordt trouwens uitgesproken met de klemtoon op de tweede lettergreep!

We hadden al gehoord dat de dhow (klein zeilbootje) niet door kan gaan. De regering heeft het overzetten met deze bootjes onlangs verboden. Er moet nu iets anders worden georganiseerd. Er wordt een ander soort boot geregeld voor de overtocht. Een tegenvaller is wel dat we per persoon 15 kg mogen meenemen, in verband met de terugvlucht over 10 dagen in de Cessna. Bij Kenya Airlines mocht 23 kg mee. Ik zat op 18 kg. We moeten dus even kijken hoe we dat gaan oplossen. We laten waarschijnlijk een deel van de bagage achter, nemen alleen het hoogst nodige mee. De achtergebleven bagage wordt nagebracht . Hakuna matata (no worries…)

Vanmiddag nog een laatste relaxdag, hierna zullen we niet veel meer toekomen aan relaxen. Onze Hollandse kerels liggen natuurlijk op een schaduwplek te knorren. Marja probeert tot rust te komen, maar is erg ongedurig. Stilte voor de storm? Ik hoop het niet. Morgen wordt een intensieve dag, we moeten om kwart voor drie op om drie uur vertrekken we… Inmiddels zijn de darmpjes een beetje in opstand gekomen, dus ik hoop er maar het beste van voor de reisdag.