Het is weer haf zes opstaan e om zes uur ontbijt. We worden opgehaald voor een bushwalk. Een bosjesman gaat mee. Hij is helemaa ingesmeerd met grijzige klei en heeft alleen een lendendoek om. Wij hebben onze hoge stevige bergschoenen aan, maar hij loopt op zijn blote voeten. Hij draagt een speer en een soort van bijl. Ik schat hem ongeveer 20 jaar oud. Wat is hij gespierd en afgetraind! Er loopt ook nog een bewaker mee, met een honkbalknuppel als wapen. Ook loopt een Masai mee (just in case). Hopelijk hoeft hij zijn stok niet te werpen, want hij loenst verschrikkelijk. Ook gaat er nog een gids mee die alles wat de bosjesman ons vertelt in het Engels vertaalt

De bosjesman vertelt over de sporen van de dieren, over de planten en bomen. Hij draait in een blaadje wat olifantenpoep en steekt hem aan. Door het roken van de olifantenpoep inhaleert hij de geest en de kracht van de machtige olifant. Hij vertelt over de baobab. Er staat er hier eentje van zo een 800 jaar oud. Eerst bidt hij in stilte geknield bij de boom omdat de bosjesmannen deze boom als god aanbieden en ook offers brengen. En zoals hij daar, ingesmeerd met grijze klei , stillletjes verscholen staat tussen de voet van deze prachtige boom, weet je gewoon dat hij daar thuis hoort.

Als we weer teruglopen in het kamp gaan we direct onze bagage ophalen, want we worden gelijk opgehaald omdat we vandaag vliegen naar Zanzibar.

De airstrip is vlakbij. Als we met de jeep zijn aangekomen lopen er impala’s en bavianen. Er worden cheeta’s getraind om de landingsstrip vrij te kunnen houden van wild.

We gaan gauw in de schaduw staan want het is weer bloedheet. In de verte horen we onze Cessna ronkend aankomen. De piloot geeft ons allemaal een hand en gaat aan de slag met uitladen van de vorige vlucht en inladen.. Een deel van de bagage gaat onderin in het luik. Onze bagagekoffer wordt achterin gezet. Er zijn 5 passagiersstoelen. Er vliegt met ons ook een medewerkerster van het kamp mee. Ons gewicht wordt verdeeld: de lichtste moeten achterin en de zwaarste voorin. We moeten wel klauteren om erin te kunnen komen. Simon mag naast de piloot. Fred en Marja zitten achterin dubbelgevouwen. Ik zit in het midden denk ik nog het ‘ruimst’.

Dan gaan we onderweg. Het is een flinke herrie, we kunnen elkaar niet verstaan. Een beetje gerammel, maar het lijkt allemaal ok. Prachtig zoals we over de landingstrip vliegen en koers zetten naar Zanzibar. Totaal zal de vlucht ongeveer 1 uur en een kwartier duren. We zitten allemaal met onze neus op het raam geplakt en de camera’s klikken er weer op los. Langzaam gaan we naar 300, 400 meter. Na ongeveer een half uur vliegen we boven de Indische Oceaan en gaan we naar 500, 600 meter. De piloot brult in Simon’s oor dat het inmiddels regent in Zanzibar. Het is toch nog een flink stuk vliegen boven water. We vliegen steeds meer wolken in en het begint te regenen en te onweren.

Ik wordt nat… de ramen zijn hier en daar een beetje beschadigd en ik krijg flink wat waterspetters over me heen. Schijnt normaal te zijn in dit type vliegtuig. Nu begint het toch wel erg hard te regenen. Ik kijk mee waar we zijn op het navigatiescherm. We zijn boven Zanzibar. Dat zal niet meevallen om daar te landen. De piloot probeert rond te vliegen, maar ik zie op het schermpje dat we een andere kant opgaan en terugvliegen. Het begint nog harder te regenen. Het lijkt alsof de regen dwars door de ramen heen zal komen. De camera gaat in de tas van onze medepassagier, want het is behoorlijk nat op de plek waar ik zit. De piloot zit er nu niet meer zo relaxed bij . Hij moet flink aan het werk. Ik slaak een zicht van verlichting als hij onder de wolken doorkomt en heel even wat zicht heeft. We vliegen net weer boven land. Nog een stuk moet worden doorgevlogen in het slechte weer, zonder zicht. Dan zien we een landingsbaan. We stappen uit op een platform met allemaal Cessna’s en wachten een tijdje in de ‘ lounge’ tot het weer beter wordt. Ik had de vliegangst goed onder controle, maar tijdens het wachten moet ik wel flink mentaal aan de slag, want zometeen moet ik er weer in.

Hierna nooit meer in een Cessna: Met zijn drieen waren we flink benauwd in zwaar onweer boven zee. Alleen Simon was een bikkel en bleef koel!

Na anderhalf uur ongeveer is het opgeknapt en vliegen we zonder problemen in korte tijd naar Zanzibar. Het uitzicht is weer fantastisch. Maar voorlopig wil ik niet meer in een Cessna vliegen.

Onze vertraging was keurig gemeld door onze medepassagier aan het hotel voor de komende dagen en de transfer staat ons op te wachten. We kunnen gelijk verder. Er liggen erg diepe plassen overal van het noodweer van vanochtend.

Tijdens de vorige ritten in Zanzibar moesten we elke keer over een vreselijke stoffige, opgebroken weg. Huizen langs de kant die een paar meter aan de voorkant kwijt waren omdat met grof geweld door een machine de extra ingepikte meters waren gesloopt. Het duurde eindeloos llang. Maar de weg naar het volgende hotel was verrassend goed. We waren er vrij snel.

Dan komen we in ‘ Paradise Beach hotel’. Heel kleinschalig, prachtig en superdeluxe (voor Tanziaanse begrippen).

De bagage van Simon en Marja is drijfnat geworden. Alles, alles in de reistas die onderin het vliegtuig lag is doorweekt. Mijn camerareistas lag er ook in, maar die is wonder boven wonder bijna droog gebleven. Ze gaan gauw alles uithangen. Een deel van onze bagage is bij het vorige verblijf in Zanzibar achtergebleven en staat nu keurig klaar. Eindelijk weer schone kleren aan. Alles wat we de afgelopen dagen aanhadden hebben we of weggegooid of staat stijf van stof en zweet. Bah. Het is inmiddels bijna half drie en we lusten wel wat te eten. Het lunchbuffet is nog net open. Dat ziet er hier goed uit!

Er is hier ook weer een ‘ jetty bar’. Een houten open lounge op palen, met een bar, met luie zitjes en een trappetje, waar we zo de warme oceaan in lopen. Simon en Marja hebben zelf snorkelmaskers, maar er is hier niet veel te zien. Als we een bedje aan het strand hebben opgezocht betrekt de lucht en begint het te waaien. We gaan daarom maar wat douchen, opruimen en daarna een spelletje Keezen doen op het terras. Bij de lounge is wifi, dus we zijn weer in de bewoonde wereld. Tijdens het diner treedt een Tanzaniaanse dans- en zanggroep op en later zien we weer een groep rond het zwembad. Er is weer een steltloper bij. Achter onze stoelen ploft hij na het optreden neer en ik zie hoeveel pijn hij in zijn benen heeft na zijn optreden en hoe volledig uitgeput hij is.

Het is toch wel jammer dat we hier een nacht minder zullen zijn door de vergissing die in de datum is gemaakt We krijgen van de organisatie in het hotel een dhow excursie, De dhow zeilt naar de overkant (een lange landtong) en weer terug.

Maar we zouden toch ook nog wel wat willen snorkelen, dat gaat niet op de dhow. Daarom wordt het een privé snorkeltocht van een halve dag overmogen. Lang genoeg.

Het is de hoogste tijd om ons bedje op te zoeken. Ik ga nog even in mijn eentje terug naar de lounge om het internet op te kunnen pakken. Nog een paar berichtjes gelezen en daarna lekker slapen…

Terwijl ik dit verhaaltje zit te typen is het inmiddels ochtend, zes uur, de zon komt net op en het uitzicht op de oceaan en de dhows is prachtig. Even stilletjes genieten!