Schipper mag ik over varen!

Nieuwe ronde, nieuwe kansen! Vanochtend weer onmenselijk vroeg opgestaan. Voor mij niet zo een probleem, want van slapen was er niets terecht gekomen. Ik had de Immodium wat langer moeten doorslikken of geen wijntje moeten nemen. Ohhh als dat maar goed gaat onderweg.

Dit keer liep het als een zonnetje. Onze chauffeur stond ruim op tijd al klaar en bracht ons in 2 uur naar het noorden van het eiland Zanzibar, naar Nungwi. Er moest een lokale gids worden opgehaald. We kwamen in een buurt terecht, waar de gemiddelde reiziger waarschijnlijk nooit zal komen. De straat was nauwelijks een straat te noemen en de huizen waren allemaal nog lang niet af, maar kennelijk goed genoeg om in te wonen. Ik was blij dat we met zijn viertjes zijn, want dit was toch wel een avontuur in het onzekere.

Er zijn niet veel mensen die de oversteek vanaf hier doen. Meestal wordt een vliegtuigje of de veerboot gebruikt vanaf Zanzibar-stad, dat een stuk verder naar het zuiden ligt. Dit is vooral handig als je naar Serengeti of de Ngorogoro vallei reist. Wij gaan echter niet naar een gebied dat beter bereikbaar is met deze oversteek. Voor onze lokale agent was dit de eerste keer dat zij een oversteek op deze manier hebben geregeld. De lokale gids ‘ Ali’ is een behoorlijk dikke man. In gedachte noem ik hem stiekem Bokito. Hij lijkt erop. Het is de bedoeling dat wij naar een strandje aan de westkant gaan om te picnicken bij de zonsopgang. Ali is dan wel gids, maar heeft geen idee waar we naar toe moeten. Hij was aan het zoeken, liet ons op plekken uitstappen en vervolgens weer instappen en moest de lokale bevolking vragen waar wij naar moesten.

Uiteindelijk kwamen we op een piepklein strandje waar de zon al bijna opkwam. We genoten even in stilte en we zagen een local wandelen naar het water om zijn tanden te poetsen. Even later zagen we nog iemand en ineens steeds meer mannen. Het waren vissers die de drie dhows (piepkleine zeilbootjes met aan beide zijden een soort van stabilisator) gereed maakten voor de dag. Alles verliep in rust en stilte. We genieten van de wegvarende bootjes tegen de opkomende zon

Ondertussen geen picknick. Meneer Ali Bokito neemt ons mee naar een ‘ restaurant’, dat toevallig redelijk dicht is gelegen bij het punt waar hij opstapte. In het ‘ restaurant’ duwde hij ons een telefoon in de hand met een Engels sprekende meneer die zich voordeed als iemand van onze lokale agent.

Hij maakte er een groot probleem van dat er 150 dollar in de enveloppe was gedaan die met onze chauffeur was meegekomen (Het geld voor de boot). De 100 dollar moest beslist worden gewisseld. Dat hebben we helaas gedaan en nu blijkt het biljet oud te zijn en niet inwisselbaar te zijn in Tanzania. Er was niets te eten of te drinken in het ‘ restaurant’. Inmiddels hebben wij de locale agent geinformeerd over deze wisseltruc en meneer Ali Bokito kan gedag zeggen tegen een leuk inkomen als lokale gids.

Voor de eerste keer maken Marja en ik gebruik van een lokaal toilet. Tot nu toe konden we dat vermijden. We werden naar een hutje gebracht dat op slot zat. Het viel niet tegen. De toiletpot was alleen heel erg laag, zo een 25 cm. Ze hadden de pot ingegraven en vervolgens volgestort met beton en keurig geverfd (lang geleden). De toilet werd kennelijk schoongehouden, maar de kraan en de wastafel al heel lang niet.

De gehalveerde bagage wordt gedragen door het water naar het bootje. Penningmeester Fred loopt natuurlijk mee te sjouwen door het water en omdat hij zijn handen vol heeft kan hij niet het fooitje geven aan Ali (wij wisten toen nog niet dat we genept waren). Maar goed ook.

De overtocht was in een klein bootje van fiberglas, De zee was glad, dus dat was wel fijn. En wat een geluk: dolfijnen in zicht. Met een flinke vaart werden we in twee uur naar de vaste kust gevaren. We moesten aan de noordkant van een rivier aan land en vervolgens met een veerpontje over naar de zuidkant. Landen aan de zuidkant mag niet omdat er via Zanzibar veel uit Arabische landen wordt gesmokkeld. Even door het water plonsen met de voeten en vervolgens moesten we nog een behoorlijk hoge muur op klauteren. Ach wat een avonturen! Onze kapitein heeft gelukkig voor hem ook een vrachtje terug. Een jong stel gaat mee. Zij wordt door haar liefje liefdevol gedragen in de boot zodat zij geen natte voeten krijgt.

We gaan te voet op de veerboot en Jerri die ons heeft opgewacht vertelt voor de zekerheid dat wij beter geen foto’s van de mensen maken. Toeristen komen hier niet veel, dus je moet je goed aanpassen aan de gebruiken. Geen probleem.

De weg naar onze overnachting duurt ongeveer anderhalf uur en de hoofdweg is heel, heel erg slecht, smal en vol met enorme gaten, zonder wegdek. Jerri waarschuwt ons dat hij af en toe stuk zal afsteken. Onderweg vertelt deze Australier alvast een en ander over het landschap met de grote sisalplantages.

Wij zaten redelijk comfortabel omdat ik graag direct bij de deur wilde zitten voor het geval van acute hoge nood. Maar Simon en Marja achtering botsten regelmatig uit de stoel. Goede schokbrekers en vering zijn hier veel belangrijker dan superdeluxe opties en brandstofverbruik.

Omdat het tentenkamp niet meer geboekt mag worden komen we nu bij Jerri en Michelle, die ons bijzonder warm ontvangen, wat een lieve mensen! De accommodatie is super. Heel kleinschalig, maar met liefde verzorgd. Wij zijn vandaag de enige gasten. Les 1: nooit op blote voeten lopen. Wat is het hier verschikkelijk heet. Les 2: nooit onder de kokokpalmen lopen.

Jerri en Michelle hebben een heel klein vogeltje geadopteerd, dat hen overal op de schouder volgt. Ach, zo schattig!

We krijgen een bungalow met uitzicht over de oceaan. Drie etages, Alle bedden zijn ook hier versierd met prachtige verse bloemen. Op de derde etage is een half overdekt dakterras met een loungebed. Michelle biedt aan om dit bed op te laten maken zodat we daar kunnen slapen, half onder de sterrenhemel. Nou, dat willen we wel!!

We krijgen een heerlijke maaltijd en eindelijk durf ik iets te eten en te drinken.

Het is veel te heet om iets te ondernemen en we vallen na het eten en een plonsje in het zwembad onmiddellijk in slaap. Jerri brengt ons straks naar een mooie baobab (apebroodboom) voor de zonsondergang.

En oh ja, of we het leuk vinden als ze een tafeltje voor het avondeten voor ons dekken op het strand. Nou, vooruit dan maar.