10 maart

Pole Pole

De laatste hele dag van deze reis. Dus nog maximaal ervan genieten.

We worden om 8 uur in de ochtend opgehaald want vandaag gaan we nog een halve dag snorkelen bij een koraalrif bij het eilandje Pnemba. Dat is een eiland dat buiten de wetgeving van Tanzania, Bill Gates heeft het gekocht. Het ziet eruit als een paradijs. Maar om voet aan bodem te zetten moet je eerst flink je portemonnee opentrekken. De hele dag wordt gepatrouilleerd of er geen bootjes aanleggen.

Het is een flink eind rijden naar het vertrekpunt. Het eerste stuk is prima, wel met vreselijke drempels, maar het wordt steeds slechter en het laatste stuk is weer bekende hobbelweg. Marja is inmiddels zoooo zat van de hobbelwegen. Een aantal keren moeten we stoppen: om een paar liters brandstof te tanken en om fruit bij elkaar te sprokkelen. We komen aan een parelwit strand met allemaal dhows. We waden door het water naar een oude houten boot. Ziet er heel gammel uit, maar later blijkt dat het een prima boot is.

We varen eerst om Mwemba eiland heen. En dan zetten we koers richting de snorkelstek. Lekker relaxed snorkelen vandaag.

Maar in de verte worden dolfijnen gezien en ze komen steeds dichterbij. Op een gegeven moment zwemmen ze onder de boot door en we zien er een aantal springen.

We gaan er toch maar in. Het koraalrif kan wel wachten. Pole pole wordt tijdens het springen geroepen. Voorzicht aan!

Masker op en naar beneden kijken! Nou, wat we toen zagen was ongelooflijk. Een GIGANTISCHE groep. Ik ben bij 34 de tel kwijt geraakt. Simon kwam tot 47, maar zag dat er nog heel veel baby’s onder de moeders zwommen. Ontelbaar dus. Simon zwemt zelfs op een moment tussen de dolfijnen in. Het is fantastisch!

Je kunt ze natuurlijk niet bijhouden met zwemmen, dus gauw terug naar de boot. Flippers uit, trappetje op, masker af. Flippers weer aan, we zijn er geroutineerd in geworden. Fred is geen goede zwemmer en is daarom gestresst om te gaan snorkelen. Het gedoe met het masker en het snorkeltje vindt hij niks. We varen de dolfijnen achterna en we springen er weer in. Pole Pole! Rustig aan! In de haast spring ik erin zonder masker, dat zit nog ergens bovenop het hoofd. Gauw goed doen en naar beneden kijken. De groep is zo immens groot. Wat is dit fantastisch. In een ooghoek kijk ik rond waar ik ben en waar de boot is. Ik zie dat Fred er uiteindelijk ook in is gesprongen en wat geniet hij. Het is niet gemakkelijk om angsten te overwinnen. Dat heeft hij nu gedaan. Trots!!!

Daarna weer terug naar de boot en omhoog hijsen, de boot in.

En dan komen we met wat vertraging aan bij het koraal. We springen er weer in. Fred gaat weer mee en ik blijf bij hem. Het water is zo prachtig van kleur en kristalhelder. Onder ons zien we op 20 meter een aantal duikers. Heel veel vissen zijn er te zien. Het is nu een uurtje genieten. Pole pole! Rustig aan.

Na een tijdje komt onze begeleider ons oppikken en is het tijd rustig terug te gaan naar de boot. We krijgen nog wat banaan om de visjes te voeren. Erg leuk.

In de boot staat een enorme schaal met vers fruit klaar voor ons. Heerlijk vers. Mango, kokos, banaantjes, goddelijke ananas en watermeloen. Heel relaxed varen we weer terug naar het mooie strand. Vlak bij het instappen zit er een jongen vis te kaken. Hij bindt ze bij elkaar in een bosje en ze gaan met zand en al achterin de taxi. Kennelijk voor de chauffeur. Ik ben blij dat ze niet te ruiken zijn, ik zit achterin, want ik lust echt geen vis.

Rond kwart over twee zijn we weer terug en eten nog een heel klein hapje in het restaurant. Daarna de hele middag gerelaxed op een strandbedje. Het is gelukkig niet zo bloodyhot als de afgelopen weken. Er staat een flinke wind, lekker hoor.

Bij het snorkelen had ik een t-shirt aan en heel goed ingesmeerd, maar toch is de achterkant flink verbrand. De bilpartij heeft natuurlijk aardig wat drijfvermogen, maar was wel goed bedekt met het t-shirt. Je verbrandt gewoon door het water heen. Zelfs de benen zijn aan de achterkant bij allemaal, behalve Simon, verbrand, ondanks dat die onderwater zijn bij snorkelen, behalve tijdens het meezwemmen met de dolfijnen. Dat moet je even tempo maken.

Vier uur :lekker een koel wit wijntje op het mooie witte strand. En nagenieten en realiseren met zijn allen dat het meezwemmen met de immense school dolfijnen absoluut ‘ Once in a lifteime’ was.

Na het douchen proberen Marja en ik de mannen voor 1 keer te verslaan met het Keezenspel. Ze zijn werkelijk onuitstaanbaar, die twee mannen, als ze telkens winnen!

Ach, weer een zware dag.

Pole pole