We waren gewoon de enige gasten in het hele hotel. De eigenaar is een sloffende irritante oude man, die ze kennelijk niet meer allemaal op een rijtje had. Alles is vergane glorie. Het internet doet het telkens 1 minuutje en dan houdt het weer op. De klamboe boven het bed is veel te klein en hangt daardoor in ons gezicht. De airco brult en koelt nauwelijks. Gelukkig hebben we na het eten weer een klein beetje water.

Vandaag een lange autorit naar Mikumi National Park. Marja is gelukkig weer opgeknapt, nu zit Fred er als een dood vogeltje bij. We kijken mee op de autokaart en het lijkt mee te vallen, maar als we anderhalf uur rijden zijn we nog maar een klein stukje verder op de kaart. Een van de bruggen is ingestort en er is een route naast gelegd. Inmiddels is er strenge controle op de belading van de vrachtwagen, want zij gingen vaak met 8 tot 9 keer overgewicht over de brug.

We passeren een grote stad: Morogoro. Allemaal laagbouw, nergens grote gebouwen. Het geheel doet ruim aan. We kijken ons ogen weer uit op het straatbeeld. We zien een jongen die met heel veel moeite een handkar volgeladen vooruit krijgt. De vrouwen in hun kleurrijke kleding. Baby’s op de rug in een doek. Duizenden soldaten langs de weg die kilometers moeten lopen. Foto’s maken mag niet. Onze chauffeur stopt voor ons bij een apotheek, want inmiddels ben ik Immodium-junk geworden. Waarschijnlijk komt dit door de malariapillen. Elke keer heb ik na het nemen van de pil bij het avondeten last. Vorige keren nooit last gehad met deze pillen (Malarone). De apotheker is een grijzende zwarte man die zich alleen bemoeit met de order voor de pillen en wat paracetamol. Onze order voor tandpasta, die vlak voor zijn neus ligt, doet hij niks mee, dat is kennelijk de afdeling van de vrouwelijke apotheker. We krijgen de pillen mee in zelfgemaakte envelopjes van gebruikt papier.

Daarna nog een heel eind doorrijden naar Mikumi. Bij de ingang kunnen we gewoon doorrijden. Aan de andere kant (voor ons de uitgang) is de hoofdingang. Daar moeten we eerst naar toe om tickets te kopen en onze paspoortnummers af te geven.

We rijden op de centrale weg dwars door het park. Als je hier een dier aanrijdt ben je altijd de klos. De prijzen voor een roadkill varieren tussen 450 voor een wrattenzwijn en 15000 dollar voor een olifant. We zien niets en hebben er een hard hoofd in

Na de omslachtige registratie bij de hoofdingang gaat het dak van de Landrover weer open en kunnen we gaan staan en rondom meekijken. We rijden een zij ingang in en na een paar honderd meter staan we al stil om mooie foto’s te maken van buffels en impala. Het was een hele goede tip van onze chauffeur om de gamedrive die voor vanochtend was gepland in Sadaani te verplaatsen naar vanmiddag in Mikumi. Het barst hier van het wild en het landschap is zo ontzettend mooi. En later in de middag kunnen we mooie foto’s maken in het ‘ gouden uurtje’.

Als kers op de taart zien we al snel een paar olifanten, wijfjes met jongen. Later ook kuddes, met mannetjes er bij. Midden op de weg komen we een aantal wijfjes met jongen tegen die heerlijk aan het modderen zijn in een poeltje midden op de weg. We staan er een paar meter bij vandaan, ach wat vervelend allemaal. Er zijn bijna geen safari auto’s te zien in dit park. In Serengeti en Ngorogoro staan vaak 50 tot 60 auto’s bij 2 leeuwen. Hier dus bijna niemand.

We komen langzamerhand ook steeds meer giraffen tegen, wat zijn ze toch mooi zo in het mooie avondlicht. Hun hoofd steekt uit boven de achterliggende bergketens.

Maar dan nog even het allermooiste wat ik aan jullie moet vertellen: We komen bij een kudde met verschillende mannetjes erbij. We staan rustig stil, met de motor uit (zo fijn dat onze chauffeur dat elke keer doet, zodat wij mooie foto’s met de lange lenzen kunnen maken) en genieten van de stilte en grazende olifanten. Plotseling loopt 1 van de mannetjes naar de auto en maakt duidelijk dat hij niet van ons is gediend. De chauffeur reageert niet en blijft rustig, we vertrouwen dus maar op zijn kennis en blijven heel rustig staan in de auto (het dak is open). Dan loopt hij naar opzij en staat behoorlijk te imponeren. De chauffeur blijft nog steeds rustig staan. Ik vind het best eng, zo met een olifant op een paar meter naast ons. Het geimponeer wordt steeds meer, af en toe gromt hij en uiteindelijk start hij toch maar alvast de auto. En ja hoor, een tijdje later begint de olifant te tetteren en op ons af te komen met een vaartje. Wij zijn op tijd weg. Pfffff, we hielden allemaal onze adem in. Foto’s maken was lastig, want we hadden lange lenzen erop zitten. Een paar met de telefoons zijn nog wel gelukt.

Maar dan is het nog niet voorbij. We worden vervolgens flink achterna gezeten door een jonge olifant, die even aan papa moet laten zien dat hij al bijna groot is. Hij komt is achterna stormen. Het was zo schattig dat hij ook probeerde te trompetteren, net als zijn grote papa, alleen lukte dat nog niet helemaal. Toch was hij al best imponerend!

Wat een prachtdag!

We zijn nog net op tijd voordat de poort gaat sluiten. 18 km verderop is onze overnachting voor 2 nachten. We zijn verrast, want hier is het hartstikke leuk: simpel, maar prachtig verzorgd. Wat een contrast met de ongeinteresseerdheid in het vorige hotel.