Charles, de chauffeur was weer keurig op tijd, als we naar de ontbijtruimte lopen staat de Landrover al klaar voor een lange reis naar Selous Safari kamp in het Zuidoosten van Tanzania. We laten de bagage bij de auto achter en Charles klimt op de motorkap, die beplaat is met traanplaat, om alles op het dak onder een zeil goed vast te binden.

We draaien de hoofdweg op. Deze weg gaat dwars door het Nationaal Park en er rijden veel vrachtwagens. Dit is nl. vanuit deze regio de enige verbindingsweg naar o.a. Zambia en Oeganda. De chauffeurs mogen maar 30 km rijden en mogen nergens stoppen. Wij wel. Opeens schiet onze chauffeur dan ook naar de kant. Lion, lion, lion. Tsja Marja wilde graag nog eens een mannetje zien of een aantal leeuwen bij elkaar zien. . En ook nu wordt ze op haar wenken bediend. Een grote leeuw ligt pal naast de weg. Wauw, vlakbij!. Ongelooflijk dat Charles hem zag liggen. Wij waren ons aan het voorbereiden op een zeer lange reis en waren niet aan het spotten. We houden ons adem in van opwinding. De camera’s worden gepakt. Klk, klik, klik. En ja hoor, een paar meter naar links liggen nog twee leeuwen te soezen: een leeuw en een leeuwin. Vlak langs de weg, maar toch goed gecamoufleerd. Alles moet op de foto: klik, klik, klik. We willen bijna aangeven dat het OK is en dat we weer door kunnen. Maar dan staat de leeuw traag op, rekt zich verveeld uit en gaat maar eens aan de slag: hij kruipt boven op het vrouwtje en we maken een paring van dichtbij mee. Inmiddels zijn er natuurlijk nog meer auto’s stil gaan staan en het is een gejuich van jewelste. Na een halve minuut is het genoeg voor de leeuw en hij ploft weer neer.

We kunnen ons geluk niet op. Wat een avontuur!

Maar dan moeten we echt door. We rijden weer naar Morogoro. Dit is nu een asfaltweg, maar 10 jaar geleden duurde het een dag om vanuit Mikumi naar Morogoro te rijden. En dan een dag naar Selous. We rijden in ongeveer 2,5 uur naar Mogogoro. Een paar meter voor de plas- en tankstop horen en voelen we een flinke knal. Er is een motorfiets achter op de Landrover gereden. De bestuurder heeft een beenwond en zijn motor heeft zo te zien veel schade. Charles stapt uit. Hij is een forse man en maakt duidelijk dat je met hem niet moet sollen. Hij straalt direct veel autoriteit uit. Hij laat aan iemand zijn telefoonnummer achter en hij mag gewoon gaan tanken en (pfff gelukkig) kan ik eindelijk plassen achter het tankstation. Charles moet daarna bij het politiestation zijn neus laten zien. Er wordt even een handje geschud en beleefdheden uitgewisseld. Ik verbaas me erover, want hij is met hooguit twee minuten klaar en mag zonder verdere administratie weer door.

Vanaf Morogoro houdt het asfalt op. We zijn nog lang niet op een kwart van de reisafstand, dus dat wordt afzien. De weg is niet slecht, maar heel slecht. Soms ziet de weg eruit als een drooggevallen rivierbedding.

We rijden langzaam het tropisch regenwoud in en klimmen gestaag. Onderweg wordt even gestopt. Charles wil vanmiddag mango voor ons klaar maken. Hij keurt het fruit wat het jongetje hem door zijn raampje aanbiedt grommend en laat hem andere brengen.

Ach, de kindjes zien er zo vertederend uit. Wat een koppies! Haveloos en stoffig. Ik vraag Charles wat de bananen zouden moeten kosten. Hij keurt ze weer en geeft aan dat ze 200 shilling per stuk moeten kosten. (8 cent). Voor de tros is dat 1000 shilling (40 cent). Ik troggel bij Fred wat geld uit zijn portemonnee, die als penningmeester alle uitgaves keurig bijhoudt. Ik geef het jochie 2000. Zijn broertje geef ik 500. Ze zetten grote ogen op en ik zie dat ze de handel willen afsluiten met een hand. Ik geef de stoffige knuistjes een hand (de mijne is ook niet zo schoon meer). Gelukkig heb ik een flesje ontsmettingsalcohol bij de hand.

Bovenop de berg stoppen we voor de lunch. Het is bloedheet en trek hebben we niet. De mango eten we wel en wat smaakt die lekker, de bananen zijn ook heerlijk.

Ik loop samen met Fred een klein stukje verder naar het toilet met weids panoramisch uitzicht. Wildplassen met uitzicht! Het is echter in de volle zon en Fred was sowieso al flink beroerd, gaat bijna tegen de vlakte. Hij gaat gauw in de auto zitten. Hij heeft koorts en wordt door mij gelijk op rantsoen gezet van 4dd 1000 mg paracetamol. Een kuur immodium, ORS en ibuprofen als tussendoortje. Hij trekt weer een klein beetje bij. Maar de rit is echt vervelend voor hem verder. Het is een flink gehobbel.

Aan het eind van de middag stopt Charles in een soort van plaatsje om iets te regelen. Hij moet nl. na deze enorme reis gelijk weer door. We staan stil voor een koopman, er staat een grote bak met rijst. Dat hadden we nog nodig! Antoinette heeft twee ‘ beanbags’ voor ons gemaakt om ter plaatse te vullen zodat we de lenzen goed kunnen ondersteunen. Ik had in Stone Town al wat gekocht, maar het was daar zo gruwelijk heet dat ik geen zin had om de hele dag met 3 kilo rijst rond te sjouwen. Ik besloot toen om 1 zak met elkaar te delen. Simon stapt stoer uit. Alsof hij dagelijks uitstapt uit een Landrover op een markt waar nooit een blanke komt om inkopen te doen. De kooplui komen gelijk met bananen aanstormen en zijn heel verbaasd dat Simon rijst wil. Hij vraagt anderhalve kilo. Maar als we dat vergelijken met mijn gevulde beanbag is dat toch veel minder. Hij beeldt een weegschaal uit met in de ene hand mijn bonenzak en in de andere de rijst van de koopman. Ze moeten heel erg hard lachen en begrijpen hem! Met een nieuwe voorraad gaan we verder.

Onderweg worden we door kinderen nagerend en veel mensen zwaaien vriendelijk naar ons. Een auto op deze weg is al een bezienswaardigheid, laat staan een auto met 4 vier Europeanen erin.

We zien heel veel Masai aan deze kant van de berg die allemaal met kuddes lopen en bij de riviertjes de kuddes laten drinken. . Foto’s nemen wordt niet op prijs gesteld. Maar ik kan het niet nalaten om een paar stiekem te maken. Ze zijn naar de markt geweest om vee te kopen en lopen helemaal naar Morogoro om het vee weer te verkopen.

Het lijkt eindeloos, maar dan komen we bij de toegangspoort van Selous. He he, we zijn er bijna???

Nou nee, we moeten eerst nog 75 km naar de andere kant .

Zodra we het hek door zijn staat een machtige olifantenstier midden op de weg naar ons te kijken. De weg is van het prachtige rood, waar je Afrika van kent. In het laatste middaglicht is het een plaatje!. Geen foto’s, dat lukte niet.

Aan het eind van de dag, vlak voor donker zijn we er. Onze chauffeur geven we een flinke tip. Hij moet nog een heel eind verder rijden. Eigenlijk geen doen, na zo een monsterrit van vandaag.

Fred is hartstikke ziek zijn bed in gegaan. We hebben met zijn drieen gegeten en nog even wat gedronken bij het kampvuur