Het dak eraf!

We waren gewoon de enige gasten in het hele hotel. De eigenaar is een sloffende irritante oude man, die ze kennelijk niet meer allemaal op een rijtje had. Alles is vergane glorie. Het internet doet het telkens 1 minuutje en dan houdt het weer op. De klamboe boven het bed is veel te klein en hangt daardoor in ons gezicht. De airco brult en koelt nauwelijks. Gelukkig hebben we na het eten weer een klein beetje water.

Vandaag een lange autorit naar Mikumi National Park. Marja is gelukkig weer opgeknapt, nu zit Fred er als een dood vogeltje bij. We kijken mee op de autokaart en het lijkt mee te vallen, maar als we anderhalf uur rijden zijn we nog maar een klein stukje verder op de kaart. Een van de bruggen is ingestort en er is een route naast gelegd. Inmiddels is er strenge controle op de belading van de vrachtwagen, want zij gingen vaak met 8 tot 9 keer overgewicht over de brug.

We passeren een grote stad: Morogoro. Allemaal laagbouw, nergens grote gebouwen. Het geheel doet ruim aan. We kijken ons ogen weer uit op het straatbeeld. We zien een jongen die met heel veel moeite een handkar volgeladen vooruit krijgt. De vrouwen in hun kleurrijke kleding. Baby’s op de rug in een doek. Duizenden soldaten langs de weg die kilometers moeten lopen. Foto’s maken mag niet. Onze chauffeur stopt voor ons bij een apotheek, want inmiddels ben ik Immodium-junk geworden. Waarschijnlijk komt dit door de malariapillen. Elke keer heb ik na het nemen van de pil bij het avondeten last. Vorige keren nooit last gehad met deze pillen (Malarone). De apotheker is een grijzende zwarte man die zich alleen bemoeit met de order voor de pillen en wat paracetamol. Onze order voor tandpasta, die vlak voor zijn neus ligt, doet hij niks mee, dat is kennelijk de afdeling van de vrouwelijke apotheker. We krijgen de pillen mee in zelfgemaakte envelopjes van gebruikt papier.

Daarna nog een heel eind doorrijden naar Mikumi. Bij de ingang kunnen we gewoon doorrijden. Aan de andere kant (voor ons de uitgang) is de hoofdingang. Daar moeten we eerst naar toe om tickets te kopen en onze paspoortnummers af te geven.

We rijden op de centrale weg dwars door het park. Als je hier een dier aanrijdt ben je altijd de klos. De prijzen voor een roadkill varieren tussen 450 voor een wrattenzwijn en 15000 dollar voor een olifant. We zien niets en hebben er een hard hoofd in

Na de omslachtige registratie bij de hoofdingang gaat het dak van de Landrover weer open en kunnen we gaan staan en rondom meekijken. We rijden een zij ingang in en na een paar honderd meter staan we al stil om mooie foto’s te maken van buffels en impala. Het was een hele goede tip van onze chauffeur om de gamedrive die voor vanochtend was gepland in Sadaani te verplaatsen naar vanmiddag in Mikumi. Het barst hier van het wild en het landschap is zo ontzettend mooi. En later in de middag kunnen we mooie foto’s maken in het ‘ gouden uurtje’.

Als kers op de taart zien we al snel een paar olifanten, wijfjes met jongen. Later ook kuddes, met mannetjes er bij. Midden op de weg komen we een aantal wijfjes met jongen tegen die heerlijk aan het modderen zijn in een poeltje midden op de weg. We staan er een paar meter bij vandaan, ach wat vervelend allemaal. Er zijn bijna geen safari auto’s te zien in dit park. In Serengeti en Ngorogoro staan vaak 50 tot 60 auto’s bij 2 leeuwen. Hier dus bijna niemand.

We komen langzamerhand ook steeds meer giraffen tegen, wat zijn ze toch mooi zo in het mooie avondlicht. Hun hoofd steekt uit boven de achterliggende bergketens.

Maar dan nog even het allermooiste wat ik aan jullie moet vertellen: We komen bij een kudde met verschillende mannetjes erbij. We staan rustig stil, met de motor uit (zo fijn dat onze chauffeur dat elke keer doet, zodat wij mooie foto’s met de lange lenzen kunnen maken) en genieten van de stilte en grazende olifanten. Plotseling loopt 1 van de mannetjes naar de auto en maakt duidelijk dat hij niet van ons is gediend. De chauffeur reageert niet en blijft rustig, we vertrouwen dus maar op zijn kennis en blijven heel rustig staan in de auto (het dak is open). Dan loopt hij naar opzij en staat behoorlijk te imponeren. De chauffeur blijft nog steeds rustig staan. Ik vind het best eng, zo met een olifant op een paar meter naast ons. Het geimponeer wordt steeds meer, af en toe gromt hij en uiteindelijk start hij toch maar alvast de auto. En ja hoor, een tijdje later begint de olifant te tetteren en op ons af te komen met een vaartje. Wij zijn op tijd weg. Pfffff, we hielden allemaal onze adem in. Foto’s maken was lastig, want we hadden lange lenzen erop zitten. Een paar met de telefoons zijn nog wel gelukt.

Maar dan is het nog niet voorbij. We worden vervolgens flink achterna gezeten door een jonge olifant, die even aan papa moet laten zien dat hij al bijna groot is. Hij komt is achterna stormen. Het was zo schattig dat hij ook probeerde te trompetteren, net als zijn grote papa, alleen lukte dat nog niet helemaal. Toch was hij al best imponerend!

Wat een prachtdag!

We zijn nog net op tijd voordat de poort gaat sluiten. 18 km verderop is onze overnachting voor 2 nachten. We zijn verrast, want hier is het hartstikke leuk: simpel, maar prachtig verzorgd. Wat een contrast met de ongeinteresseerdheid in het vorige hotel.

Een dag met een gaatje

Een dag met een gaatje!

Om half acht in de ochtend maken we kennis met Charles, onze chauffeur voor de komende dagen. Hij laadt onze bagage op het dak van een stoere Landrover. We vertrekken naar Sadaani, een nationaal park voor onze eerste game drive.

We hebben twee dagen Sadaani op het programma staan. Charles stelt een wijziging voor; vanwege de enorme warmte is er in Sadaani nu op de dag bijna geen wild te zien. We zijn na de laatste nepactie een beetje terughoudend, maar het maakt in prijs niets uit en ook niet in de afstand. Voor Charles zit er geen voordeel in, dus we nemen zijn advies over. En na de gamedrive vandaag zijn we blij met de keuze, want er was helaas niet veel wild. We zagen gelukkig wel wat: waterbok, roodbok, hartebeast, wildebeast, giraf, gele baviaan en andere aapjes, buffels, arenden en haviken. Het was prachtig, maar 1 gamedrive was genoeg. Bij de ingang hadden we een pipi stop. Marja vraagt waarom er zo een sissend geluid uit de Landrover komt…. Lekke band dus. Charles is behendig met het wisselen. Gelukkig heeft hij twee reservewielen achterop.

De wegen zijn ook verschrikkelijk, dus een lekke band is heel gewoon . In het natte seizoen kun je hier echt niet rijden. De chauffeur neemt alle gaten en kuilen heel netjes en voorzichtig.

Op de weg naar de overnachting hebben we een late lunchstop en hij vraagt of wij ‘ even’ kunnen blijven wachten want hij wil graag de band repareren. Hij rijdt weg…. met al onze bagage op het dak. Daar zitten we dan en hopen maar dat het goed komt. Zou hij terugkomen? Fred had natuurlijk de rugzak meegegrist waar de paspoorten en het geld in zitten dus we komen altijd wel weer ergens terecht. Na een uurtje komt de chauffeur weer terug,, pff gelukkig, we kunnen weer door. We rijden langs de dorpjes met hutjes van klein en daken van stro en we kijken onze ogen uit!

We zien heel veel mensen kilometers lopen en sjouwen met 25 liter jerrycans om water te halen. Meestal per persoon 4 jerrycans en ook de kleine kinderen moeten meesjouwen. De schoolkinderen moeten 4x per dag lopen, kilometers in de verzengende hitte.

We komen vroeg in de avond aan , flink bezweet en en snakkend naar een douche en schone kleren. Het eenvoudige kamertje heeft gelukkig airco, maar helaas geen stroom. Niets doet het. De generator wordt aangezet en de airco gaat gelijk op turbostand. We proberen de douche. Niets! De pomp moet blijkbaar op gang komen.

Ik ruk mijn bikini uit de koffer en samen duiken we gelijk de zee in. Wat waren we vies en bezweet! Daarna was er wat water en konden we onder een paar druppels een beetje inzepen en afspoelen.

We blijven hier 1 nacht. Morgenochtend vroeg vertrekken we naar Mikumi National Park. Met twee hele reservebanden!

Asante sana

Asante sana

Het was een prachtige avond, zo eentje met een gouden randje. Eerst zonsondergang op de savanne. Jiri, de beheerder bracht ons erheen in een busje. Toen we aankwamen was de foto die bovenaan dit weblog staat gewoon werkelijkheid. Safaristoeltjes richting zonsondergang. Er waren hapjes en drankjes voor ons gemaakt en we kregen allerlei uitleg. Het was genieten. We zagen Masai langskomen met hun kudde: 2 jongens en 2 meisjes van verschillende leeftijden. Ik probeerde ze te fotograferen en ze zwaaiden naar me. Schoorvoetend kwamen ze telkens een stapje dichterbij want ze waren erg nieuwsgierig naar de foto’s. Ik vroeg ze in handen-en-voetentaal naar hun namen en daar moesten ze erg om grinniken. Ze kwamen met zijn viertjes om mij heen staan om de foto’s te bekijken. Kennelijk hadden zij zichzelf nog nooit gezien op een foto of in een spiegel. Ik genoot intens van dit moment in het gouden avondlicht.

Voor het avondeten was de tafel op het strand gedekt. Wij zijn de enige gasten, dus we hadden alles voor onszelf. Oh, zooooo heerlijk.! Rond de tafel waren gaten uitgegraven in het zand waarin kaarsjes met bloemetjes waren gezet. En overal waren olielampen voor ons aangestoken. Na een hele warme nacht in de buitenlucht op het dakterras werden we wakker met uitzicht op de zonsopkomst.

De bediening had voor ons weer allerlei lekkers klaargemaakt. Zo jammer dat we alweer moesten vertrekken! Ook al was het maar 1 nacht, deze plek zullen wij nooit vergeten. Jiri en Michelle hadden ons graag nog langer verwend en we kregen voor onderweg ook weer allerlei lekkers mee.

Asante sana Jiri en Michelle!

Heel hartelijk bedankt.

Schipper mag ik overvaren?

Schipper mag ik over varen!

Nieuwe ronde, nieuwe kansen! Vanochtend weer onmenselijk vroeg opgestaan. Voor mij niet zo een probleem, want van slapen was er niets terecht gekomen. Ik had de Immodium wat langer moeten doorslikken of geen wijntje moeten nemen. Ohhh als dat maar goed gaat onderweg.

Dit keer liep het als een zonnetje. Onze chauffeur stond ruim op tijd al klaar en bracht ons in 2 uur naar het noorden van het eiland Zanzibar, naar Nungwi. Er moest een lokale gids worden opgehaald. We kwamen in een buurt terecht, waar de gemiddelde reiziger waarschijnlijk nooit zal komen. De straat was nauwelijks een straat te noemen en de huizen waren allemaal nog lang niet af, maar kennelijk goed genoeg om in te wonen. Ik was blij dat we met zijn viertjes zijn, want dit was toch wel een avontuur in het onzekere.

Er zijn niet veel mensen die de oversteek vanaf hier doen. Meestal wordt een vliegtuigje of de veerboot gebruikt vanaf Zanzibar-stad, dat een stuk verder naar het zuiden ligt. Dit is vooral handig als je naar Serengeti of de Ngorogoro vallei reist. Wij gaan echter niet naar een gebied dat beter bereikbaar is met deze oversteek. Voor onze lokale agent was dit de eerste keer dat zij een oversteek op deze manier hebben geregeld. De lokale gids ‘ Ali’ is een behoorlijk dikke man. In gedachte noem ik hem stiekem Bokito. Hij lijkt erop. Het is de bedoeling dat wij naar een strandje aan de westkant gaan om te picnicken bij de zonsopgang. Ali is dan wel gids, maar heeft geen idee waar we naar toe moeten. Hij was aan het zoeken, liet ons op plekken uitstappen en vervolgens weer instappen en moest de lokale bevolking vragen waar wij naar moesten.

Uiteindelijk kwamen we op een piepklein strandje waar de zon al bijna opkwam. We genoten even in stilte en we zagen een local wandelen naar het water om zijn tanden te poetsen. Even later zagen we nog iemand en ineens steeds meer mannen. Het waren vissers die de drie dhows (piepkleine zeilbootjes met aan beide zijden een soort van stabilisator) gereed maakten voor de dag. Alles verliep in rust en stilte. We genieten van de wegvarende bootjes tegen de opkomende zon

Ondertussen geen picknick. Meneer Ali Bokito neemt ons mee naar een ‘ restaurant’, dat toevallig redelijk dicht is gelegen bij het punt waar hij opstapte. In het ‘ restaurant’ duwde hij ons een telefoon in de hand met een Engels sprekende meneer die zich voordeed als iemand van onze lokale agent.

Hij maakte er een groot probleem van dat er 150 dollar in de enveloppe was gedaan die met onze chauffeur was meegekomen (Het geld voor de boot). De 100 dollar moest beslist worden gewisseld. Dat hebben we helaas gedaan en nu blijkt het biljet oud te zijn en niet inwisselbaar te zijn in Tanzania. Er was niets te eten of te drinken in het ‘ restaurant’. Inmiddels hebben wij de locale agent geinformeerd over deze wisseltruc en meneer Ali Bokito kan gedag zeggen tegen een leuk inkomen als lokale gids.

Voor de eerste keer maken Marja en ik gebruik van een lokaal toilet. Tot nu toe konden we dat vermijden. We werden naar een hutje gebracht dat op slot zat. Het viel niet tegen. De toiletpot was alleen heel erg laag, zo een 25 cm. Ze hadden de pot ingegraven en vervolgens volgestort met beton en keurig geverfd (lang geleden). De toilet werd kennelijk schoongehouden, maar de kraan en de wastafel al heel lang niet.

De gehalveerde bagage wordt gedragen door het water naar het bootje. Penningmeester Fred loopt natuurlijk mee te sjouwen door het water en omdat hij zijn handen vol heeft kan hij niet het fooitje geven aan Ali (wij wisten toen nog niet dat we genept waren). Maar goed ook.

De overtocht was in een klein bootje van fiberglas, De zee was glad, dus dat was wel fijn. En wat een geluk: dolfijnen in zicht. Met een flinke vaart werden we in twee uur naar de vaste kust gevaren. We moesten aan de noordkant van een rivier aan land en vervolgens met een veerpontje over naar de zuidkant. Landen aan de zuidkant mag niet omdat er via Zanzibar veel uit Arabische landen wordt gesmokkeld. Even door het water plonsen met de voeten en vervolgens moesten we nog een behoorlijk hoge muur op klauteren. Ach wat een avonturen! Onze kapitein heeft gelukkig voor hem ook een vrachtje terug. Een jong stel gaat mee. Zij wordt door haar liefje liefdevol gedragen in de boot zodat zij geen natte voeten krijgt.

We gaan te voet op de veerboot en Jerri die ons heeft opgewacht vertelt voor de zekerheid dat wij beter geen foto’s van de mensen maken. Toeristen komen hier niet veel, dus je moet je goed aanpassen aan de gebruiken. Geen probleem.

De weg naar onze overnachting duurt ongeveer anderhalf uur en de hoofdweg is heel, heel erg slecht, smal en vol met enorme gaten, zonder wegdek. Jerri waarschuwt ons dat hij af en toe stuk zal afsteken. Onderweg vertelt deze Australier alvast een en ander over het landschap met de grote sisalplantages.

Wij zaten redelijk comfortabel omdat ik graag direct bij de deur wilde zitten voor het geval van acute hoge nood. Maar Simon en Marja achtering botsten regelmatig uit de stoel. Goede schokbrekers en vering zijn hier veel belangrijker dan superdeluxe opties en brandstofverbruik.

Omdat het tentenkamp niet meer geboekt mag worden komen we nu bij Jerri en Michelle, die ons bijzonder warm ontvangen, wat een lieve mensen! De accommodatie is super. Heel kleinschalig, maar met liefde verzorgd. Wij zijn vandaag de enige gasten. Les 1: nooit op blote voeten lopen. Wat is het hier verschikkelijk heet. Les 2: nooit onder de kokokpalmen lopen.

Jerri en Michelle hebben een heel klein vogeltje geadopteerd, dat hen overal op de schouder volgt. Ach, zo schattig!

We krijgen een bungalow met uitzicht over de oceaan. Drie etages, Alle bedden zijn ook hier versierd met prachtige verse bloemen. Op de derde etage is een half overdekt dakterras met een loungebed. Michelle biedt aan om dit bed op te laten maken zodat we daar kunnen slapen, half onder de sterrenhemel. Nou, dat willen we wel!!

We krijgen een heerlijke maaltijd en eindelijk durf ik iets te eten en te drinken.

Het is veel te heet om iets te ondernemen en we vallen na het eten en een plonsje in het zwembad onmiddellijk in slaap. Jerri brengt ons straks naar een mooie baobab (apebroodboom) voor de zonsondergang.

En oh ja, of we het leuk vinden als ze een tafeltje voor het avondeten voor ons dekken op het strand. Nou, vooruit dan maar.

De boot gemist

De boot gemist…

Vanmorgen lekker vroeg opgestaan, kwart voor drie…. Ohhh gelukkig, mijn darmproblemen zijn na een shot met immodium onder controle. Wat een opluchting voor deze reisdag. Om half vier zou de taxi klaar staan voor vertrek naar het noorden van Zanzibar. Zou……

Geen taxi dus. Het onderbuikgevoel dat Marja en ik hadden over de dhow overtocht wordt steeds kriebeliger. Hakuna matata…

Na veel heen en weer getelefoneer, op zijn Afrikaans… werd een taxi gestart. De chauffeur was kennelijk wakker gemaakt. In de auto werd ook nog flink heen en weer gebeld en toen we ruim een uur onderweg waren kreeg ik de manager aan de telefoon, die eerst flink pissig was omdat wij ons vergist zouden hebben. Moet je net mij hebben… ik kan ook pissig doen hoor.. maar dat gebeurde niet echt, mevrouw had al snel door dat zij een vergissing had gemaakt met 29 februari en 1 maart. Vandaag was er niets geregeld voor ons. Morgen (1 maart) pas. Spannend dus waar wij de nacht gaan doorbrengen. Hakuna matata….

Ach, de masai hier slapen gewoon op stoelen en bankjes, dus waar zouden wij ons druk over maken… Het leven is hier erg eenvoudig. En als je het zo bekijkt slepen wij maar een hoop ballast met ons mee.

De chauffeur keert dus maar om. We kunnen nog in onze oude kamer. Om zes uur in de ochtend zijn we terug en wij gaan gelijk nog even een paar uurtjes slapen. Ik was dit keer slim en heb het bordje ‘ do not disturb’ opgehangen. Marja en Simon werden vrolijk gewekt door de schoonmakers in hun kamer…. De plaatselijke beheerder kwam zowat op zijn knieeen bij ons aankloppen. Ze vinden het hier echt heel naar. We mogen dezelfde kamer houden voor de volgende nacht. De manager komt later speciaal vanuit het noorden van het eiland naar ons toegereden om met ons te praten.

Ach, het is niet anders, Hakuna matata. We moeten nu de overnachtingen op Zanzibar aan het eind van de reis 1 dag inkorten. Vandaag dus maar een relaxdag ervan gemaakt, plonsje maken in het zwembad, Oud-Hollands Keezenspel (let op, heel netjes, gewoon een superleuk bordspel, voor degenen die het niet kennen), wijntje, biertje.

De manager ging na haar rit naar ons toe natuurlijk ook bijna op haar knieen. Wij dachten maar zo, je kunt er chagrijnig over worden, maar je kunt er nu niets aan doen. In ieder geval is de rest van de reis goed geregeld en het zal ons aan niets ontbreken. We staan op de kaart bij mevrouw. Er zijn wel wat aanpassingen; wij zouden o.a. overnachten in een tentenkamp, maar vanwege hygienemaatregelen is een ander kamp gezocht. Hakuna matata!

In geld zal er wat worden gecompenseerd, maar dat is echt niet belangrijk. Zij doet ons een goed voorstel voor het verdere verloop van de reis en daar kunnen wij ons in vinden. We maken er een gezellige dag van. Morgen weer om kwart voor drie opstaan. Spannend hoe de overtocht gaat worden, Marja is vandaag gammel en is alvast aan een shot Immodium begonnen. Geen foto’s vandaag.

Stone Town

Stone Town

We hebben weer een taxi geboekt die ons om acht uur naar Stone Town brengt, een oude wijk in Zanzibar-stad. Er gaat een gids mee. Ik snap er niks van, maar zo een prive toch is nog goedkoper dan eenzelfde reguliere excursie die je hier kunt boeken. Er zijn hele nauwe straatjes, soms maar een meter breed. De gids leidt ons over allerlei markten. Je kijkt toch echt je ogen uit op de vismarkt, vleesmarkt, kruidenmarkt, groentenmarkt etc. We bezoeken de slavenmarkt. En ineens realiseer ik mij dat dit het Stone Town is dat ik ooit in mijn scriptie over de transatlantische slavenhandel heb beschreven. Er is een soort soort gewelf waar 50 mannen in 1 ruimte moesten verblijven. In het midden een geul die bij vloed onderliep en als riool werd gebruikt. Twee tapse raampjes van zeker 8 cm breed en 30 cm hoog. Voor ons vijven was de ruimte al te klein en na 1 minuut ging ik van benauwdheid en warmte bijna onderuit. Ongelofelijk wat de mensen in de loop der tijd elkaar hebben aangedaan! Er is een monument, dat eenvoudig is, maar toch heel indrukwekkend.

We bezoeken twee keer een Anglicaanse kerk, waar diensten bezig zijn. Voor de ingang werden we met metaaldetectoren gecontroleerd omdat naar zeggen van de meneer daar de islam een agressief geloof zou zijn. De kerk zit volgestampt met mensen en zelfs achterin bij de deur wordt intens meegebeden. Ik voel mij opgelaten als toerist met mijn grote camera en ga gauw weg.

Ik vind het altijd erg leuk om praatjes te maken met de lokale bevolking. Zo ook met de chauffeurs en de gids. Zo kom ik er achter dat een leraar op een private school 9 dollar per maand verdient, niet genoeg om 1 van zijn kinderen naar de private school te laten gaan. Een private school kost 15000 shilling (ongeveer 6 dollar). Daar komen de kosten van het uniform nog bij. 90% van de bevolking is werkeloos. De rest werkt vooral in de visvangst en het toerisme. Het lijkt mij dat je met het toerisme het meeste kunt verdienen. Een tip van 5 dollar aan een taxichauffeur is eigenlijk voor lokaal begrip te veel, maar wij vinden het best weinig als zo een man uren voor je aan het rijden en wacht is.

Er is een sociaal vangnet , maar niet helemaal toereikend: medicijnen worden wel verstrekt, maar je krijg bijvoorbeeld de eerste 4 pillen gratis, de rest moet toch worden bijbetaald. Medische ingrepen worden wel betaald, maar de overheidsklinieken staan slecht bekend, er worden veel fouten gemaakt.

De gids doet vervolgens een gepassioneerd verhaal over de verkiezingen in maart. Ik heb niet alles begrepen. Je kunt hier met Engels goed terecht, maar over het algemeen is het taalgebruik toegespitst op de meest gebruikte toeristenwoordjes. De overige woorden kennen ze wel, maar worden moeizaam uitgesproken. In 1 van de nauwe straatjes wordt ik aangesproken door een soort van antieke hippie, die denk ik niet weet hoe een douche, een tandenborsten en een schoon t-shirt eruit zien. Hij fluistert aan aantal keren in mijn oor. Gatverdegadverdegadver… rot op! I broke his heart. Brrrrr. Griebeltjes, Helllup Fred loopt een eind verderop, bij moet nu echt even zijn rechten op zijn vrouw laten gelden en achter mij komen lopen. De hippiebejaarde vraagt vervolgens aan Fred:’ is she one of yours?’ Hij zingt nog steeds naar mij. Mocht je ooit naar Stone Town gaan, zorg dus dat je nooit alleen loopt!

We moeten een paar schoenen voor Marja kopen, want haar bergschoenen gingen op de heenreis in het vliegtuig een paar uur na elkaar allebei door midden. Het duurt best een flinke tijd voor de gids eindelijk door heeft dat ze geen slippers wil. Uiteindelijk voor 13 dollar een paar dichte schoenen gevonden. Die zullen straks wel achterblijven bij het laatste Safarikamp…

Terug in het resort na een verkoelende rit in de taxi moeten we e.e.a. bespreken voor de overtocht morgen naar Tanzania. Dit wordt trouwens uitgesproken met de klemtoon op de tweede lettergreep!

We hadden al gehoord dat de dhow (klein zeilbootje) niet door kan gaan. De regering heeft het overzetten met deze bootjes onlangs verboden. Er moet nu iets anders worden georganiseerd. Er wordt een ander soort boot geregeld voor de overtocht. Een tegenvaller is wel dat we per persoon 15 kg mogen meenemen, in verband met de terugvlucht over 10 dagen in de Cessna. Bij Kenya Airlines mocht 23 kg mee. Ik zat op 18 kg. We moeten dus even kijken hoe we dat gaan oplossen. We laten waarschijnlijk een deel van de bagage achter, nemen alleen het hoogst nodige mee. De achtergebleven bagage wordt nagebracht . Hakuna matata (no worries…)

Vanmiddag nog een laatste relaxdag, hierna zullen we niet veel meer toekomen aan relaxen. Onze Hollandse kerels liggen natuurlijk op een schaduwplek te knorren. Marja probeert tot rust te komen, maar is erg ongedurig. Stilte voor de storm? Ik hoop het niet. Morgen wordt een intensieve dag, we moeten om kwart voor drie op om drie uur vertrekken we… Inmiddels zijn de darmpjes een beetje in opstand gekomen, dus ik hoop er maar het beste van voor de reisdag.

Sunset Reef Beach

Sunset Reef Beach, zondag 27 februari.

Wat hebben we gisteravond een prachtige avond gehad. Marja had thuis heel toevallig een piepklein restaurantje ‘ the rock’ gegoogled dat ligt op een rots. Bij eb kun je er naar toe lopen, bij vloed wordt je overgezet. In beide gevallen kom je wel met natte voeten aan de overkant. Marja had van vier tot zes uur gereserveerd, zodat we de zonsondergang konden meemaken. Als verrassing werden we hier getrakteerd op een etentje alvast voor ons 40-jarige feestje binnenkort.

Voor vervoer kun je hier een brommertje huren of een taxi nemen. Het is ruim 30 km en er is maar 1 weg naar toe. Wij nemen weer een taxi. We betalen 40 dollar voor heen en terug voor de auto en de chauffeur, die braaf op ons blijft wachten bij The Rock.

The rock is ook een dorpje, dat alleen leeft van de visvangst, Masai mannen een schaaltje te kopen. 5 dollar, vraagprijs was 10 dollar. Veel te duur natuurlijk, maar dat was dan een donatie voor ontwikkelingshulp. De mensen hebben echt niets. We lopen het dorpje in. Dat zijn de mensen denk ik niet gewend, de spaarzame toerist die daar komt loopt langs het strand, koopt wat souveniers en gaat daarna eten in the Rock.

Hier zie je echt lokale leven, ver weg van de gebaande weg. Er lopen wel wat schattige kindjes met ons mee die natuurlijk allemaal een dollar willen voor een foto of een schelpje willen verkopen. Niet gedaan. Onze chauffeur die ergens staat te wachten komt op een gegeven moment mee en vertelt spontaan allerlei dingen over het dagelijks leven in het dorpje. Ik wil dolgraag wat portretfoto’s maken, maar ik merk dat de mensen er niet echt van zijn gediend. Dus ik maak wat overzichtsfoto’s. De vrouwen lopen in Zanzibar allemaal gesluierd. Sommige met nikab, met wel met zichtbare prachtige doeken eronder en henna beschildering op voeten of handen. Ze zijn gewoon heel elegant, in nikab. Andere vrouwen zijn gesluierd met prachtige kleuren en gewaden. Echt prachtig!

Verder zie je veel Masai. Lange serene mensen, met hele slanke, hele lange benen. In het resort wordt de bewaking door de Masai gedaan. De beheerder vertelde dat wij in veilige handen bij hen zijn. Ze lopen in rode of soms blauwe gewaden, 1 schouder bloot. Ze hebben vaak heel veel witte armbandjes met kraaltjes, die zij op de onderbenen of onderarmen dragen. Het geheel van al die kraaltjes met de kleurtjes erin verwerkt vertelt iets over hun familie/stam. Ook hebben ze altijd een groot mes in een schede en een soort van speer met een knop erop.

In het hotel maken we de fles champagne open die we mee hebben genomen vanaf Schiphol. Het is vandaag een week geleden dat Marja’s moeder is overleden en wij stellen voor om te proosten op haar leven. Ondanks dat wij nu zo’n mooi avontuur beleven moet er echt goed worden stilgestaan bij alles van de afgelopen week. Ook zou het de verjaardag van mijn papa zijn geweest. Dat vieren we gelijk mee.

Later in de avond was er in het resort een show die door de Masai werd verzorgd. Natuurlijk is dit speciaal voor de toeristen, maar het geheel leek toch eigentijds, ze hadden traditionele kleding aan, maar ook dagelijkse kleding aan, die een beetje was verwerkt in Masai stijl. Het was prachtig. De muziek en de Afrikaanse samenzang is waarom ik zo van Afrika hou! Er was ook een steltloper en een slangenmens. Nog gauw een wijntje en een biertje drinken, want om 10.00 zijn de drankjes alleen nog tegen betaling. Als echte Hollanders hallen we om tien voor tien het laatste biertje en wijntje.

Hakuna matata

Zaterdag 27 februari, Zanzibar, Reef

Hakuna matata!

Lekker op tijd opgestaan, vijf uur heerlijk geslapen. Omdat ik zo vroeg al in bed lag voelt het echt aan als uitslapen. Geen hoofdpijn meer en gauw de spullen bij elkaar gegraaid voor de dolfijnentocht.

Het is ruim een half uur met de taxi. We komen aan als het nog donker is en er liggen in de stilte allemaal piepkleine vissersbootjes in het water. Er zijn veel mannen aan het vissen. Ik heb een paar prachtige foto’s kunnen maken met een geimproviseerd statief.

Als we de flippers en maskers hebben uitgezocht lopen we naar het bootje. Er kwam een grote groep luidruchtige Russen aan (het lijkt wel of je die overal op de wereld tegenkomt). Gelukkig gaan we lekker met zijn vieren. Inmiddels zijn er veel meer mannen op het strandje. Als we naar de boot lopen zien we dat er vis verhhandeld wordt. De gids wacht op ons, maar sorry hoor, deze fotomomenten kon ik niet laten gaan. Heel snel een paar plaatjes geschoten van de handel op het strand. We zien een grote merlijn liggen, hele grote roggen, geen manta’s hoop ik (sorry Roos, het hoort er echt gewoon bij meisje!) en allerlei vissen die aan de bek worden gedragen.

Na een kwartiertje op zee zijn we klaar voor de eerste duik. Flippers aan, masker op. Nog een beetje onwennig en wat een gedoe met dat lange haar, dat toch in een strakke staart zit. We springen op commando in het heerlijk warme water. Meteen met het masker onderwater en ja hoor, onder ons door zien we drie dolfijnen zwemmen. Het water is intens blauw en kraakhelder.

Gauw weer terug naar het bootje. Flippers uit, trappetje op en dan proberen om het lijf weer terug in het bootje te heisen… ik heb wel een handje erbij nodig.

Het bootje spurt weg en de gids speurt naar de groep. Ondertussen doen we de flippers weer aan en zodra hij ze ziet springen we er gelijk weer in. Ze zwemmen weer onder ons. Terug naar de boot, flippers uit, trappetje op, flippers aan, pffff het is wel wat anders dan een gewone snorkeltocht.

Na een paar keer duiken zien we een nieuwe groep dolfijnen. Als ik in het water ben gesprongen probeer ik ze te tellen, maar het zijn er gewoon te veel. Wauw, wauw, wauw!!!! Grote dolfijnen rollen zich op de bodem (zo’n 5 meter onder ons) om en ze lijken zo op de rug zwemmend naar ons te lachen. Een aantal kleintjes zwemmen goed beschermd onder moeders, die ze soms hun flippers lijken te strelen en te koesteren.

Het was een intensieve tocht, maar wat zijn we blij dat we dit hebben mogen meemaken.

We rijden rustig weer terug in de taxi en het straatbeeld is weer tot leven gekomen. Lekker ontbijtje en eindelijk koffie! Een paar uurtjes relaxen en wat scharrelen in het water. Het is eb, je moet bijna een kilometer lopen tot het diepe water en het is zo heerlijk om met de blote voetjes in het spierwitte zand te lopen. Samen met Marja zijn we net 2 kleine meisjes die zich verwonderen over alle kleine beestjes in holletjes. Het strandemmertje voor de schelpen ontbreekt alleen. Ach, wat een leven. Hakuna matata!